Rob Boschmann
Al vanaf de overloop zag ik het vertrouwde beeld van de gang met zijn gesloten deuren: volstrekte afwezigheid van enige bedrijvigheid - geen stemmen, geen gestalten te bekennen. Maar misschien zat Boschmann alsnog te broeden op een grensverleggend proefschrift. Een speling van het lot had hem het hoogleraarschap bezorgd, waarom zou dit hem geen vleugels geven? Altijd doctorandus gebleven, een aanstelling als een historische vergissing. Altijd als we hem met gefronste wenkbrauwen en talmende leesvinger boven een tekst aantroffen, hadden we ons afgevraagd of hij het abc wel machtig was. We konden ons geen enkel citaat of andere uiting van alfabetisme van hem herinneren.