Vanuit het station ziet Marco een figuur naar de beeldengroep lopen die, als hij afgaat op foto’s die hij op de website heeft gezet, niemand anders dan Gordon Starr kan zijn. De atletische gestalte in uitgelezen wandelkleding, met zijn rugzakje waar marmerbeitel en pikhouweel bovenuit steken, is gearriveerd in hun stad en staat stil nu, de kritische ogen achter zijn sportbrilletje onder zijn vrijetijdsbaseballcap. Eerst gericht op zijn drie indrukwekkende, meer dan manshoge antracieten beelden; dan op een nieuw, nog hoger reikend beeldscherm dat ertussen staat opgesteld. Marco draait zijn kijker nog iets scherper en ontwaart hoe een lach van oor tot oor het gezicht van de beeldhouwer opeens boetseert tot iets anders, tot een levendigheid die je in het flegmatiek ogende gelaat niet voor mogelijk had gehouden.