Ik leerde een gretigheid en vrijpostigheid bij Sofie kennen die me overrompelde. Werkte de woestijn erotiserend voor haar? Een paar goedgeplaatste strelingen en ze liet zich, nog in haar witte topje, achterovervallen op het bed. Ik volgde haar subtiele maar allengs heftiger wordende acties aandachtig... Tot ze, een halfuur of langer scheen het me toe, bleef balanceren op een koord waar ze niet van af wilde vallen – en eindelijk de slotbewegingen, de blik week uit haar groot geworden grijsblauwe ogen. Hoe noem je dat gevoel na de ontladende kreten? Vervulling? Nulpunt? Later, op onze wandeling met parasol en hoed in de ochtend of middag, trof het ons altijd hoe vol zo’n woestijn nog was: pollen van uiteenlopende grassoorten, van bleek- tot donkergroen, van sprietig tot vettig dik; wel tien tot twintig verschillende cactussoorten; zelfs paarse, witte en gele bloemen schrokken er niet voor terug om hun kopjes boven het gruizige oppervlak te steken.